بیست و هشت

فردا شاید روز مهمی باشه. ولی من نمیخوام فکر کنم مهمه. میخوام باهاش یجوری برخورد کنم که انگار اوکی!تو هم یه روز عادی هستی. ولی درواقع خیلی مهمه که فردا چه جوابی از دانشگاه بگیرم. اصلا جوابی میگیرم؟ یعنی میشه؟ اگه بشه یه معجزه ست. من باورم ضعیفه. خدایا منو ببخش. ولی چه کنم که دلم آشوبه. حجم استرسی که رو ذهنمه،وحشتناکه. خسته ام. بخدا من هنوز از روزهای گذشته ام خسته ام. نمیدونم فردا چه اتفاقی تو زندگیم رقم می خوره. نمیدونم رفتنمون بی فایده ست یا با شادی و خبر خوش برمی گردیم.... فقط از یه چیز می ترسم. رفتن به اون دانشکده. دیدن آدم هایی که بی خبر رهاشون کردم. من نمیخوام پام رو بذارم اونجا. خداااایا کمکم کن. یا قدیم الاحسان بحق حسین...

Depletion...